verval van vaders

(winnaar gedichtenwedstrijd)

 

ik kleed hem aan

hij weegt nauwelijks nog

zijn vroegere helft

dit zijn dus de magere jaren

 

hij omarmt mij

niet uit liefde

maar als een dronken man

die zo verdrinken kan

 

van het bed naar de gang

duurt een zomer lang

op een schoteltje bij het raam

koffie gemorst maar niet verkeerd

 

vader die de pamper draagt

en alleen maar koekjes vraagt

het is wennen

om niet te wenen

 

vooral

niet wenen

 

nu

 

Paul Vincent

Retie (B)

 

 

 

Zorgmantel

 

uitgediend en afgedragen

een lap, een lor, een vod

waaraan herinneringen kleven

als kauwgum op een grauwe steen

 

afgeleefd en uitgedaan

een lap, een lor, een vod

waaraan het zweet kleeft

van een sleets geworden rug

 

gerafeld en uiteengevallen

een lap, een lor, een vod

waarin de jaren zuchten

van toegewijde zorg

 

ik ruik je klamme zweet

je opgedroogde tranen

ik hoor je kreunen onversaagd

meer klagen deed je niet

 

ik streel je, strijk over je

versleten afgeleefde huid

koester je, vertroetel je

troost je en draag je

 

 

Nel Goudriaan

Amstelveen

 

 

In mineur

 

De nacht lost schemerig

tussen bomen op.

Lamplicht valt uit het raam

op de schuur die scheef staat te wachten.

Hij is vroeg opgestaan.

Met tegenzin groet hij terug,

of  ik een vreemde ben.

Ik lees boosheid van zijn gezicht,

wat weinig goeds voorspelt.

Stug wast hij af,

slaat met kwast door sop,

klettert bekers op borden

zonder vrees voor breken.

Hij staart naar buiten

waar schemering hangt.

Hij heeft slecht geslapen,

piekert veel,

wijst naar het hoofd

dat zo veel vergeet:

gewoon een naam,

niet moeilijk toch,

glijdt zo maar

uit zijn brein.

Dat maakt hem kwaad,

woedend kan hij beter zeggen.

Waarom hij,

in vredesnaam,

waarom hij…?

 

Bob Tiesema

Harderwijk

 

 

 

 

Kom in mijn armen

 

kom in mijn armen, schat

zet je voeten op mijn voet

we dansen elkaar naar het moment

dat niets meer er toe doet

 

jaren samen wiegen ons nader

jouw hand in de mijne, wij lijf aan lijf

wang tegen wang, van binnen zo bang

blijf, in hemelsnaam, blijf

 

vergeet dat bed, pillen, spuiten

toiletgang, hulp , beker met tuit

bezoekjes, oplopende rustmomenten

het niets meer kunnen tot besluit

 

kom in mijn armen, schat

zoek mijn ogen, doorzie mijn blik

dit moment telt vast voor eeuwig

het is houden van, jij en ik

 

Annek Groot

Heerhugowaard

 

 

 

 

De verstrekkende hoekigheid van zorg

 

 

… en ook horizontaal blijft hij

met accidenteel discomfort

in essentie een mens,

 

trekt hij zich op aan

reflecties over een

verticaal bestaan

 

en aan de

papegaai.

 

 

Ik help hem

hoop

ik.

 

Julia Beirinckx

Putte (B)